Het verhaal van Lilly & Madelaine

Madelaine en Lilly zijn een tweeling. Ze wonen in Hamburg (Duitsland), zijn dol op hiphop en vertellen elkaar alles. De meiden zijn onafscheidelijk sinds hun geboorte. Sinds het moment dat Lilly het leven van haar zus redde.

Het verhaal van Lilly & Madelaine (1:33)

1

Een dramatische start van het leven

Wereldwijd worden er elk jaar ongeveer 15 miljoen baby's te vroeg geboren. Lilly en Madelaine kwamen 9 weken te vroeg ter wereld. Beiden vochten om te overleven: ze werden voortdurend in de gaten gehouden in een couveuse en lagen aan de beademing. Madelaine's kansen waren echter geringer: zij werd geboren met een gaatje in haar hart.

Als je jezelf ziet op de eerste familiefoto's, hoe voel je je dan? Herken je jezelf of heb je het gevoel dat je naar iemand anders kijkt?

M: De foto's laten eigenlijk zien hoe het tegenwoordig nog steeds is – altijd samen. Mama en papa hebben ons van jongs af aan verteld hoe moeilijk deze eerste weken waren. We hadden het bijna niet overleefd. Gelukkig had een verpleegster het idee om ons samen in de couveuse te leggen.
L: Daar omhelsden we elkaar en raakten onze vingertjes elkaar aan. Vanaf dat moment namen onze overlevingskansen toe. Uiteindelijk kon Madelaine zelfstandig ademen en herstelde het gat in haar hart.
M: Onze moeder was te zwak om ons op de neonatale afdeling te bezoeken. Dus papa maakte altijd polaroidfoto's van ons. Er was echter niet zo veel te zien. We waren zo klein en er waren overal slangetjes.

"Onze vrienden zeggen altijd: Het is niet normaal hoe close jullie zijn!"

Lilly

2

Een blijvende verbinding

De intimiteit tussen jullie, is die sinds jullie geboorte onveranderd gebleven?

L: Al onze vrienden zeggen dat ze nog nooit een tweeling of broers of zussen hebben gezien die zo close zijn als wij. Ze zeggen altijd: "Het is niet normaal hoe close jullie zijn met elkaar!" Eigenlijk gebeurt het zelden dat we langer dan een uur van elkaar gescheiden zijn. We missen elkaar dan gewoon te veel.
M: Ik maak me voortdurend zorgen over Lilly. Als we gaan skiën of fietsen, moet ik Lilly altijd voor me zien. Anders zou ik me voortdurend omdraaien om er zeker van te zijn dat er niets met haar gebeurd is.
L: We zijn vandaag de dag nog net zo close als toen we geboren werden. We knuffelen elkaar elke dag en raken elkaar elke dag aan.

DE TIJD VERSTRIJKT. MAAR DE KRACHT VAN AANRAKING BLIJFT.

"Ik heb het als moeder ervaren en ik weet het vanuit mijn professie: een aanraking kan genezen."

Prof. Dr. Tzipi Strauss

Hoofd Neonatologie van het Sheba Medisch Centrum, Tel Aviv, Israël

Waar wetenschap en overleving elkaar ontmoeten

Kangoeroezorg ontstond in Bogota (Colombia) in de jaren zeventig van de vorige eeuw om de hoge infectie- en sterftecijfers in ziekenhuizen als gevolg van de drukte en de schaarste aan couveuses aan te pakken. Moeders werden aangemoedigd om gedurende langere periodes en tijdens de borstvoeding huidcontact met hun baby's te houden. De morbiditeit en mortaliteit onder baby's namen snel af. In de jaren daarna hebben vele studies naar kangoeroezorg de talrijke, substantiële en langdurige voordelen voor baby's en gezinnen bevestigd. Onder de vermelde voordelen zijn cardiorespiratoire en temperatuurstabiliteit, een beter slaappatroon, betere prestaties bij gedragswaarnemingen, minder negatieve reacties op pijnlijke procedures en een betere gezinsomgeving.

Tactiele stimulatie: Waar wetenschap en overleving elkaar ontmoeten

Premature baby's stoppen vaak met ademen, maar een simpele aanraking stimuleert hen om weer adem te halen. In de dagelijkse drukte van ziekenhuizen is het echter voor verpleegsters moeilijk om elke premature baby op tijd aan te raken. Gelukkig hebben onderzoekers in Leipzig (Duitsland) nu een methode ontwikkeld om te vroeg geboren baby's semi-mechanisch te stimuleren. NIVEA promoot dit project om de overlevingskansen van premature baby’s te vergroten.

Meer informatie

Die aanraking redde mijn leven

Deze mensen delen hun verhalen over hoe zij een aanraking hebben ervaren die hun leven heeft gered. Wat is jouw verhaal?

Sandra, Duitsland

Onze zoon werd 12 weken te vroeg geboren. Hij heeft negen weken op de neonatale afdeling doorgebracht. Elke dag hielden we hem dicht tegen onze huid aan, om hem de warmte te geven die hij nodig had. Deze methode heet "buidelen" of "kangoeroeën". Hij is opgegroeid tot een mooi, gelukkig kind van 2,5.

Richard, VS

Op een dag gingen mijn vriendin en ik een stukje wandelen langs de Delaware River. Ik besloot om de rivier in te gaan. Sommige rotsen waren glad. Terwijl ik door de rivier waadde, gleed ik uit op één van die rotsen. Ik viel in een diep gat naast een rots, eerst met mijn voeten. Ik probeerde eruit te komen en in een ultieme laatste poging, slaagde ik erin mijn rechterhand op te steken. Een seconde later voelde ik dat iemand me vastgreep, me optrok en mij boven water trok. Het was een jonge vrouw! Ze stond een paar meter verderop en had me niet uit het water zien komen. Alleen het gevoel van de hand van iemand anders die mij aanraakte, zorgde ervoor dat ik wist dat ik het zou overleven. Dat was vanzelfsprekend een diepe en belangrijke ervaring.

Lisa, Duitsland

Onze baby werd verwacht midden in de lockdown. Ik had al twee dagen weeën gehad. Mijn man mocht niet mee de verloskamer in. Ik werd regelmatig gecontroleerd. Desondanks voelde ik me vooral heel alleen met mijn pijn. Aan het einde van haar dienst werd de verloskundige afgelost. De nieuwe verloskundige legde haar hand op mijn rug om me te begroeten. Dit was de eerste aanraking die ik voelde sinds ik werd ingeleid. Dit kleine gebaar van fysieke genegenheid gaf me kracht. Vanaf dat moment had ik weer de hoop dat ik erin zou slagen om mijn kind ter wereld te brengen.